Rozpalasz w namiocie kaganek a Tibor siada wygodnie na ułożonych w stertę skórach. Nie widać po nim aby był w kłopocie. Mana sobie dostanie litewskie ubranie a ogoloną głowę zasałnia mu rysi kołpak. Wydaję sie, że jest w dobrym humorze, gdy przypatruje sie Ci lekko zmrużonymi oczami.

- Ot, tak - zaczyna szperajać w kacie namiotu i wyciagajac pękatą butelkę wina - popsuliście mi zabawę z palatynem coś czuje. Jak tylko zobaczyłem, że ataku nie będzie od razu pomyślałem o rodzinie.

Uśmiecha się wyciągajac korek z butelki i pociąga długi lyk wina. Krzywi sie choć to jedno z twoich lepszych węgierskich.

- Nie pijesz już Misza ruisńskiej przepalanki he? Odzwyczaiło się pańskie gardziołko? - śmieje się cicho - pewnie i dziewki nie maja gnoju na nogach jak to bywało w rodzinnym siole? Znaczy się zanim się ożeniłeś, pierwszy raz znaczy się. Ale nie przejmuj się, spalił się dom rodzicieli  wszak już ci opowiadałem chyba jak sam musiałem tych złoczyńców i bandytów gonić?

Nie czeka aż odpowiesz tylko mówi dalej.
- Pożegnać się przyszedłem Misza, bo czas już na mnie. Nic na Litwie nie zwojuje kończy się wojna. Ale na północy tymczasem się zaczyna. Podobno Zakon Sigmarycki ziemie chce zdobywać nowe. Pojade na pomoc poganom uciśnionym he he. Nijak jednak bez pożegania z bratem co myślalem, że nie żyje sie jechać. No chyba że mnie strażą oddasz, kto cię tam wie, w końcu ty teraz lach, polski pan!

Uśmiecha się lekko szyderczo i przepija w twoja stronę.

Tibor patrzy na ciebie zaskoczony, powoli odstawia na bok butelke z winem.

- Dziwne pytania zadajesz bracie, dziwne i niebezpieczne. Musisz wiedzieć, że mimo że jestem kapłanem to w teologi nie jestem mocny. Ja nie odbywałem studiów w seminarium, nie ma tego u nas. Moj bóg jest prosty i niesomplikowany - jak miecz. On nie zastanawia się kim jest ten Sigmar, ale wie że wiedzie on wojowików, a oni bedą przetaczać krew. A ten pan przyjemności, nie znam go, nie interesuje mnie, jest słaby, nie ma nic wartego zachodu. Khain pytasz. O tak to imię znam i radzę Ci strzeż się tych co noszą znak skorpiona. Uderzą wtedy gdy najmiej się spodziewasz. To tchórze atakujący z ukrycia kiedy ofiara jest bezbronna.

Przepija winem.

- Ja nie mam swojej, jak to mówisz, teologii. - nachyla się do ciebie i ścisza głos - kiedy wchodzi sie na tą drogę jak moja pozostaje ci tylko ślepa wiara albo piekło.

Tibor poważnie kiwa głową na twoje słowa. Uśmiecha się jeszcze raz, kończy wino powolnym odmierzonym łykiem.

- Do zobaczenia bracie, kiedyś odwiedzę Cie na tym Śląsku - ściskacie się mocno, jak za dawnych bzetroskich czasów.

Tibor niknie w mroku obozowiska, gdy przy namiocie pojawia się Milo, odprowadza wzrokiem Tibora a potem przenosi pytające spojrzenie na Ciebie. Kiedy w milczeniu kręcisz głową bezszelestnie niknie w cieniu za namiotem a Ciebie po raz pierszy od długiego czasu dopada dreszcz niepokoju.

Odganiasz go zachowanym na podobne okazje łykiem krasnoludzkiego spirytusu.