Staram sie wybadać kto jest przywodca tego ruchu w miastach mi podlegających i po cichu zlecam zorganizowanie spotkania..

Owszem, w Oleśnicy jest przytułek dla ubogich, który pełni też role małego szpitala. Odwala kawał dobrej roboty dbając o zdrowie tam gdzie jest największe ryzyko zarazy czy epidemii.
Przytułek prowadzą kobiety (plotka głosi, że byłe siostry zakonne z Czech), ochrony udzielają im, o dziwo za darmo, miejscowe rzezimieszki.
Kościół do tej pory nie walczył z siostrzyczkami, bo prowadziły one tylko działalność leczniczą i opiekę, teraz natomiast trochę się to zmieniło. W przytułku pojawiają się rożnej maści kaznodzieje głoszący typowo begardzie i wolnomyślicielskie hasła.

Wydaje się, że powoli zaczyna klarować się sytuacje po śmierci Lektora Albrechta. Nie wiadomo jednak czy z korzyścią dla Śląska, dla Korony i Kościoła. Wydaję się, że powoli nadchodzi czas rozpadu dawnych sojuszy, a mówimy tutaj o sprawie niebagatelnej – bo o stosunkach między Koroną a Kościołem Sigmara.

Wszyscy pamiętają, że upadek cesarza Fryderyka spowodowany został tym, że sprzymierzyły się przeciwko niemu dwie siły. Kościół w osobie Wielkiego Teogonisty Grzegorza VII i młody, niedoceniany władca dalekiego kraju na wschodzie – Bolesław. Efekt jest powszechnie znany i szeroko odbił się w polityce większości krajów. Kościół bowiem zyskał niekwestionowany prymat nad Cesarstwem i przywództwo w świecie sigmarytów, Bolesław natomiast wyrósł na pierwszego po władcę świeckiego zakreślając swoje wpływy od Marchii Wschodniej, poprzez wschodnią Europę, Czechy aż po Węgry.
Kwestią czasu było chyba aby znany ze śmiałości władca i nie uznający sprzeciwu Grzegorz VII stwierdzili, że jeden dla drugiego jest zbytnim ciężarem. I nic dziwnego, papa Grzegorz konsekwentnie realizujący plan supremacji Kościoła w świecie jest przeszkodą dla Bolesława dążącego do ustanowienia wiodącej monarchii wśród krajów simarcykich.
I jeden i drugi ma silne argumenty. Grzegorz – ogromny i niepodważalny autorytet Kościoła, wiernych lektorów i arcylektorów praktycznie w każdym kraju, niewyobrażalną wręcz machinę struktur kościelnych, ogromne środki finansowe i poparcie w południowych krajach. Bolesław natomiast – sławę najlepszego wodza w ostatnich latach, opinię człowieka który nie cofnie się przed niczym, doskonale zorganizowane i doświadczone wojsko, pełne poparcie Królestwa Czech i Węgier, a ponadto sprawuje kontrole nad terenami mało znanej ale mającej potencjał Litwy i ważnej ze względów strategicznych Marchii Wschodniej.
Siły wydają się więc przynajmniej zrównoważone, a król Polski ma pozycję o wiele silniejszą niż cesarz Fryderyk, gdy zaczynał wojnę z Grzegorzem.

Są natomiast w tej sprawie dwie istotne niewiadome. Pierwsza wspomniany cesarz oraz elektorzy Rzeszy i druga – Zakon Rycerzy Sigmara.
Pozycja cesarza mimo, że osłabiona wciąż ma duże znaczenie, Dla wielu prostych ludzi „cysorz” jest wciąż pierwszy po Bogu, darzony miłością i uwielbieniem. Nie wiadomo, jak Fryderyk się zachowa, zrozumiałe, że nie darzy sympatią ani Grzegorza ani Bolesława, bliżej mu chyba mu jednak do świeckiego władcy. Poparcie Bolesława byłoby jednak potwierdzeniem przewagi króla Polski nad cesarzem. Poparcie Teogonisty to zgięcie karku przed Kościołem. Nie może jednak cesarz pozostać bezczynny z uwagi na elektorów. Ci bowiem korzystając ze słabej pozycji władcy starają się stworzyć własne potęgi i na pewno szybciej poprą Kościół niż króla polski. Wzmocnienie ich pozycji to kolejny cios dla Cesarstwa, zagrażający jego istnieniu jako całości. Można więc ostrożnie przypuszczać, że Fryderyk poprzez Bolesława a potem rozprawi się z przegranymi elektorami. Sojusz Bolesława z Fryderykiem byłby wręcz wydarzeniem historycznym i bezprecedensowym i aż strach myśleć co mogliby zrobić razem ci dwaj dążący do władzy, potęgi i chwały władcy.

Zakon Rycerzy Sigmara może być przysłowiowym języczkiem u wagi. Kontrolujący ziemie lezące w bezpośrednim sąsiedztwie Korony byłby idealnym asem w rękawie dla Teogonisty. Potęgi militarnej Zakonu Bolesław nie może nie doceniać.  Wszak to także dzięki niej wygrał też poprzednią wojnę. Jaka cenę musiałby zapłacić za sojusz z Zakonem? Na pewno ziemie na północy – te Bolesława akurat nie interesują, ale przebąkuje się też, że Zakon może być zainteresowany ekspansją na wschód , a to koliduje mocno z polityką Korony.
Co Zakonowi może dać Grzegorz? Jeszcze większą niezależność. Stworzy to jednak osobną, potężną instytucje o charakterze religijnym, a na to realizujący swoje zamierzenia Kościół nie może pozwolić.
Może więc zakonnicy pozostaną neutralni. Dużo na to wskazuje. Po pierwsze nie wiadomo skąd u Sigmarytów tak duże zainteresowanie północnymi terenami – nie Norską ale ziemiami leżącymi jeszcze dalej. Ziemiami mrocznymi, wręcz mitycznymi, na które nikt się nie zapuszcza. Ziemiami gdzie znajduje się podobno źródło tego, o czym mówi się albo szeptem albo z pobłażliwym uśmiechem – Chaosu – starożytnej, zapomnianej siły wszelkiego zła.
Krążą plotki, że Zakon realizuje boską misję, dużo mówi się o mistycyzmie w szeregach Zakonu, o wizjach, boskich objawieniach, ukrytych przepowiedniach. Coś musi jednak być w tym, że bogata i ogromna instytucja pozbywa się wszystkiego co do tej pory posiadała w Cesarstwie i innych krajach i przenosi się na niegościnne ziemię północy.


Jak ta cała sytuacja ma się jednak do Śląska?
Otóż wydaje się, że to właśnie tu rozegra się pierwszy rozdział lub wstęp do przyszłego konfliktu. Sprawa mianowania Lektora jest idealnym pretekstem do zmierzenia sił. Grzegorz VII będzie chciał posadzić na stolicy swojego człowieka, dać do zrozumienia Bolesławowi, że jego zdanie go nie interesuje. Królowi będą przyświecać podobne cele.
Pojawiają się pierwsze kandydatury. Podobno kandydatem Teogonisty jest Włoch Francisco Orsini, zasłużony dla Kościoła przewodniczący Kolegium ds. prawd wiary – instytucji nadzorującej m.in. osławione Święte Oficjum. Ten człowiek byłby pożądany ze względu na bliskość Czech, który jednocześnie patrzyłby na ręce Bolesławowi. Wadą Orsiniego jest, że nie zna kraju, w którym przyszłoby mu rządzić, a z języków zna włoski, niemiecki i oczywiście klasyczną łacinę. Mówią się więc także o Heinrichu Kurstife, pochodzący z Moraw Niemiec podczas wojen husyckich stanowił ostatnia linię obrony Kościoła przed herezją na Morawach. Zna Czechy i zna Śląsk. Wadą jest to, że dał się poznać tylko jako bezkompromisowy obrońca wiary i nie wiadomo, czy poradzi sobie jako gospodarz w śląskim tyglu.
Bolesław widział by chętnie na stolicy lektorskiej Polaka – Włodzimierza Awdańca, obecnie pomocnika lektora mazowieckiego. Ten, młody co prawda, duchowny ukończył studia w Altdorfie i dał się poznać jako światły kapłan należący do tzw. młodego pokolenia, które nie zawsze popiera politykę Grzegorza VII, uznając, że Kościół za wiele uwagi poświęca rzeczom doczesnym a za mało duchowym. Do tego nurtu należy przede wszystkim duchowieństwo z Polski, Czech i Węgier, choć kierunek zaczyna zdobywać coraz więcej popleczników w innych krajach. Teogonista jednak oficjalnie wytyka mu zbyt młody wiek – raptem 28 lat i brak doświadczenia. Możliwe jest więc, że Bolesław postawi na Węgra – Gáspára Boros, statecznego i doświadczonego kapłana z Budy, należącego jednocześnie do węgierskiej rodziny królewskiej, który pełnił do tej pory obowiązki sufragana w kościele na Węgrzech. Przeciwko niemu przemawiają jednak te samo wady co w przypadku Orsiniego – brak znajomości kraju i języka. Wydaję się także, że Gáspár jest osobą zbyt spokojną jak na Śląsk, to przede wszystkim pisarz i uczony teolog.

Nie bez znaczenia będzie też z pewnością stanowisko śląskiej szlachty. Niemcy niechętnie widzieliby  Polaka, Polacy – Niemca. Jedni i drudzy mogą nie poprzeć Węgra czy Włocha.