W sobotę około południa dostajesz informację, że goście są w odległości godziny drogi od Grodziska. Kiedy więc wraz z rodziną, dworem i otoczeniem udajesz się do ustawionych wcześniej namiotów z zadowoleniem stwierdzasz, że wszystko zostało przygotowane na medal.
Zjazd jest też dobrym pretekstem dla mieszkańców miasta aby oderwać się od codziennych zajęć. Na podgrodziu jak grzyby po deszczu wyrosły więc różnobarwne stragany, polowe kuchnie serwujące posiłki, z okazji postanowili też skorzystać miejscowi i przyjezdni kupcy. Niestety żałoba po zmarłym biskupie nie pozwala na urządzenie festynu, toteż nie uświadczysz cyrkowców czy wesołych zabaw. W uroczystościach nie bierze też udziału miejscowe duchowieństwo, które chyba zresztą ma do Ciebie żal, za to że urządzasz zjazd w tym momencie.
W oddali widać już orszaki zaproszonych panów. Są dość liczne ale wiesz, że przygotowanych miejsc jest dość.
Twoja rodzina tez jest gotowa. Katarzyna wygląda olśniewająco w nowej sukni, Sigmarin przejęty rola najstarszego syna i współgospodarza także robi doskonałe wrażenie z bronią u pasa, w szlacheckim stroju rycerza. tutaj pojawił się pewien problem, syn bowiem uparł się, aby strój był niemiecki a nie polski. Musisz przyznać, że wygląda on bardziej okazale, choć martwisz się jak zareagują na to goście – w końcu Polacy (jeżeli się nie zgodzisz możesz być pewien, ze będziesz miał ciężką przeprawę z synem na ten temat)
Tristian wygląda na lekko znudzonego całym otoczeniem i jesteś przekonany, że tylko czeka aby skorzystać z okazji i zniknąć gdzieś pomiędzy tłumem i straganami. Uczuleni jednak na taka okoliczność ochroniarze pilnują go jak w oka w głowie.

Jako pierwszy jedzie orszak pana Władysława Nałęcza – jest on w końcu najstarszy z zaproszonych gości. Ten stateczny, 57-letni mężczyzna z racji wieku podróżuje już z większymi wygodami – powozem z dużym otoczeniem służby. Kiedy orszak zatrzymuje się na wyznaczonym miejscu pan Władysław wysiada z powozu a wraz z nim pojawiają się jego najstarszy syn Stanisław wraz z małżonką – Krystyną pochodzącą z Czech.
Witasz pana Władysława z pełnym szacunkiem dla niego i jego wieku, jest w końcu troszkę straszy od Ciebie. Nałęcz nie tryska humorem ale jest to chyba spowodowane podróżą. Dziękuje za zaproszenie, przepraszając że przybył tylko z jednym synem. Średni bowiem – Witold – pozostał w domu aby doglądać codziennych spraw, a najmłodszy przebywa w Gnieźnie w służbie u króla.
Przekazywane są prezenty, powitanie rodzin, etc – wszystko zgodnie z etykietą i obyczajem.

Niebawem pojawia się pan Apecz Stercza. 35-letni mężczyzna przyjechał wraz małżonką Bianką (tez Czeszką). Mimo wieku pan Stercza jest bezdzietny. Tutaj także następuje serdeczne powitanie i prezentacja.

Na samym końcu pojawia się najmłodszy – Piotr Lis – przyjechał sam bez małżonki, po rycersku, konno w otoczeniu raptem kilku rycerzy i służby. Wita się z tobą z powagą i widać, że bacznie lustruje otoczenie. Nic dziwnego, w końcu związał się z frakcją wojewody po ostatnim sejmie.

Ludność miasta wita gości bardzo serdecznie, a po krótkim spacerze po podgrodziu wszyscy razem jedziecie już w stronę dworu.
Tutaj oczywiście na znamienitych gości czeka już obiad, który – inaczej być nie może trwa dobrych kilak godzin. Pierwsze skrzypce gra tutaj małżonka, a ty możesz być tylko szczerze zadowolony z jej postępowania. Katarzyna świetnie rozładowuje napiętą sytuacje, doskonale prowadzi rozmowę tym bardziej że wcześniej musiała zapoznać się z koneksjami rodzinnymi przyjezdnych. Jesteś zaskoczony, że mimo młodego wieku tak świetnie radzi sobie w towarzystwie – ale cóż, to w końcu Starżówna.

Po obiedzie Katarzyna zabiera żony panów do swoich komnat. Panowie natomiast na twoje zaproszenie udają się do sali myśliwskiej na kielich przedniego wina. Kiedy więc zasiadacie na wygodnych miejscach jest was 5 :
Władysław Nałęcz z synem Stanisławem, Apecz Stercza, Piotr Lis i Ty.   

(reszta zależy już od ciebie)

Twoje słowa na pewno wywołały zdumienie u zgromadzonych, ale nie dali za dużo po sobie poznać. Władysław Nałęcz unosi do góry krzaczaste brwi, jego syn zamiera z kielichem w połowie drogi do ust. Apecz Stercza mruga kilka razy oczami jakby trawiąc to co usłyszał. Tylko Lis kwituje twoje słowa lekkim uśmiechem jakby doceniał żart.
On też, ignorując fakt że jest najmłodszy pierwszy zabiera głos.
- Prawdę mówicie panie Pawlaku o tym, że Śląsk to jedno z najbogatszych województw. Cóż ja młody jeszcze jestem, nie pamiętam jak było wcześniej. Mogę powiedzieć co  jest teraz, a to teraz liczę odkąd Śląsk znajduję się w granicach Korony, pod opieką naszego króla. Wiadomo więc dzięki komu i czemu ten dobrobyt. Co do husyckich wojen, powtórzę – młody jestem, historię znam z książek i opowieści ojca, ale z tego co wiem to sejm śląski ogłosił oderwanie od Korony. A wkrótce potem zaczęły się rejzy. Rzecz jasna wcześniej sporo szlachty opuściło Śląsk, czy też raczej musiało opuścić. Wrócili potem, wy to musicie pamiętać panie Pawlaku, wszak braliście w tym udział, od sejmu począwszy.

- A po co wracać do przeszłości – wtrąca się czerwony na twarzy Nałęcz – nie ma co wracać. Co było to było, teraz jest co innego. Dobrze prawi pan Pawlak.

Apecz Stercza patrzy na Lisa nieprzyjemnym wzrokiem.
- Jest do czego wracać  - cedzi przez żeby – to nie wy macie ziemie pod samą granicą czeską, to nie was palili w pierwszej kolejności. A do was Lisów husyci nie dotarli.

Owszem – odpowiada spokojnie starosta – bliżej mieli sąsiedzi i Niemcy.

Co macie na myśli panie Pawlaku? – śmiało pyta syn Nałęcza ignorując surowe spojrzenie ojca – Co wy chcecie uczynić dla Korony? Czy nie dość Śląsk się już nacierpiał?

Twoje słowa wywołały konsternację. Panowie jak jeden mąż zapomnieli o niedawnych sporach i spojrzeli na ciebie ze zdziwieniem.
- Kodyfikacja prawa? – spytał zaskoczony Nałęcz – rzecz śmiała panie Pawlaku, ha! z tego co wiem to chyba tylko w prowincji reiklandzkiej coś takiego istnieje. Z ponad 100 lat chyba, ale tam sam cesarz komisji przewodził.
- Wiadomo, Kościół ma skodyfikowane prawo, takie same dla każdej ziemi – wtrąca Stercza – ale u nich Teogonista rządzi, powie i jest.
Piotr List kręci z powątpiewaniem głową.
- Rzecz śmiała ale trudna, wszak pewnie wiecie ile problemów z tym, trzeba jurystów zebrać i to znanych, nie tych z waszej grodzieńskiej akademii bo ona jeszcze w świecie mało znana. Do krakowskiej trzeba byłoby słać albo do praskiej na Uniwersytet Karol chyba. Chociaż na tamtejszych doktorów Kościół niechętnie patrzy. To pierwszy kłopot – żeby fachowców zebrać, których wszyscy będą cenić. Druga rzecz, żeby fachowcy nawzajem się szanowali bo inaczej w ich sporach wasze zamierzenie przepadnie. Po trzecie w końcu prawo, jak już uchwalą, zadowalać musi wszystkich a przynajmniej większość. No i najważniejsze po czwarte – stanowienie prawa dla województwa to chyba króla uprawnienie, jeżeli on się nie zgodzi to nici z waszych planów. A król to wojewoda, wiecie o tym.
Stercza i Nałęcz kiwają głowami.
- Plan zacny panie Michale – rzecz Nałęcz – i chętnie bym go poparł bo prawo spisane pewniejsze jest, ale czy możliwe takie dzieło? Nie wiem.
- Pomysł przedni – potwierdza Stercza – ale musze też powiedzieć, że i pan Lis ma swoją rację.

Patrzą wyczekująco na Ciebie.

Zebrani panowie kiwają ze zrozumieniem głowami.
- Jechać do Gniezna żeby z królem się spotkac to pomysł przedni - powiada Nałęcz - wszak wiadomo, że król wam przychylny.
- A może wcześniej lepiej z wojewodą słowo zamienić? - pyta z przekąsem Lis - przychylność przychylnością, ale wiadomo od kogo król rady na temat Śląska będzie oczekiwał w pierwszej kolejności.
Pozostali panowie obrzucili staroste kolejnym niechętnym spojrzeniem. Twojej uwadze nie umknęło, że jedynie młody Nałęcz tego nie zrobił.

- A co powiecie panie Pawlaku o kwestii kościoła? - pyta Stercza - biskup zmarł - zawiesza glos - ja tam do żałoby nigdy skory nie byłem. Ważniejsze dla mnie kto nowym pasterzem zostanie.

- Ot, to,to - zapala się Nałęcz - to ważna sprawa. Wszak wiadomo, że król będzie chciał swojego człowieka na urząd posadzić. A co Kościoł na to?

- Temat ważny choć trudny - mityguje go Lis - i niebezpieczny panie Władysławie.

Patrzy na zdziwnione spojrzenia pozostałych.

- Dziwicie sie wielmożni panowie? - pyta - cóż, mogę tylko powiedzieć, że Sląsk na nielojalności w stosunku do Korony już raz stracił. Kierowani miłością do Sląska miejmy to na uwadze - to mówiąc powoli przenosi spojrznie prosto na Ciebie. 

Wraz za nim pozostali też oczekują na twoją odpowiedź.

Piotr Lis, o dziwo, wytrzymuje twoje spojrzenie
- Nie mnie oceniać i decydować o polityce, przynajmniej nie tak wysoko, jak sami wiecie łatwo sobie przy tym poparzyć palce panie Michale. Wiadomo natomiast, że królowi ani w głowie żeby lektorów osadzać. Ale chyba nie ma w tym nic dziwnego, że jako władca chciałby aby otaczali go Ci, którzy dobro Korony stawiali na pierwszym miejscu. A w naszym przypadku, by był to ten, kto będzie działał z pożytkiem dla Śląska.

Pozostali panowie kiwają ze zrozumieniem głowami, podzielając myśl Lisa, przynajmniej w tej ostatniej kwestii.





PG: jeżeli chcesz coś jeszcze poruszyć na zjeździe to pisz. Jeżeli nie to kończ imprezę. Pan Lis chciałby na pewno spotkać się z Tobą w cztery oczy.

Piotr Lis zostaje chwile dłużej lub wykorzystuje jakąś okazję, aby porozmawiać z Tobą na osobności.
Nie przedłużając - starosta przekazuje ci zaproszenie od wojewody. W terminie jak najszybszym. Wojewoda bowiem chciałby przedyskutować pewne sprawy dotyczące Śląska. Wojewodzie zależy także, aby tej wizycie nie nadawać rozgłosu. Proponuje także aby na spotkanie przybył książę Kanter.

Ok. rozumiem. Jeżeli masz coś jeszcze do zjazdu to pisz.
twoje misje szpiegowskie są realizowane więc na razie nie udzielę ci odpowiedzi na temat akcji twojego wywiadu.