Hmm bardzo ciekawe wieści, sporo się działo pod moją nieobecność.. Cieszę się że nie wszyscy mnie opuścili przynajmniej i raduję sie oczywiscie z wiesci o potomku, ktory juz wkrotce ujrzy swiat.. Jadę na objazd po moich włościach na powiedzmy sześć dni, robiąc chuczne intrady to nawet najbardziej zapadłych wioch.. oczywiscie najbardziej wnikliwie przeprowadzam inspekcje sytni i browaru. Powoli powracam do śląskiej rzeczywistości, jednak musi minąc chwila zanim się zaklimatyzuję.

Czynię pewne ustalenia z Pawlakiem, jakby wyrywny był do działania. Na szczescie gołębie pocztowe tez istnieją,  wiec jakby co mimo odległości moze uda nam sie porozumiec..

pg- do soboty wieczorem mnie nie ma ;(
wypije za wasze zdrowie

Starostów powołuje i odwołuje Wojewoda, to znaczy Landhauptman. Kasztelana powołuje i odwołuje król.

Anie starosta ani kasztelan niemogą pozbawic cie dowództwa nad prywatnymi wojskami. Jeżeli chodzi o wojskowośc to starosta nie ma tutaj zadnych uprawnień. Może on poprosić o pomoc wojskową ale ty nie masz obowiązku jej udzielić.
Inna sprawa jest z kasztelanem - jeżeli twoje ziemię to ziemie graniczne to kasztelan może zalecic abyś zwmocnił ochronę granic. Ale w czasie pokoju nie może odebrać ci przywództwa nad wojskiem. W czasie wojny może dowodzić jedynie kontyngentami śląskimi, które wchodzą w skład armii koronnej, pozostałymi wojskami nie będzie rozporządzac.
Co do granic to sprawa jest deliktana - kasztelan wyda zalecenie a ty go nie wykonasz. Cóz, siłą nie będzie tego egzekwować, ale zgłosi do króla, że nie dbasz o granicę panstwa i bezpieczeństwo. I wtedy sprawa się komplikuje - teoretycznie król może, działając zgodne z racją stanu zabrac ci ziemie przylegajace do granicy. Może ale nie zrobi tego bez powodu - bo szlachta nie pochwali tego działania. Król ma jednak inne możliwości - jedną z wredniejszych jest obsadzenie granicy wojskiem koronnym. Nie bedziesz co prawda ponosił kosztu ich stacjnowania ale... straty pewnie będziesz miał - zależy kogo pośle król i z jakimi zaleceniami. Ludność cywilna moze lekko ucierpieć, z winowajcami nic nie zrobisz - podlegają oni jurysdycji dowódcy oddzialu.  Inna możliwość - krol zamknie ci granicę i ucierpi handel. Wiadomo, że sąsiad za granicy będzie psioczył ale w końcu, zeby zarabiac puści kupców inną drogą. A pan ziemski po drugiej stronei granicy dowie się, ze drogi zamknięto z twojej winy - i nie będzie do ciebei pałał sympatią.
Reasumując - tutaj możlwości działanai króla są spore, te powyzej to jedynei przykładowe.

Co do zjazdu - zaloże osobny wątek na twoim prywatnym forum.

Odsyłam ludzi Pawlaka z wiadomością, że z najmijszą chęcią powitam pana Pawlaka z małżonką, jeśli ma taką wolę może zabrać też synów napewno nie będą się nudzić, ostatnio wiele u mnie młodzieży się krząta  na dworze.. Muszę jednak przeprosić, że nastąpić to moze dopiero za czas niedługi, gdyż mam gości teraz i im muszę czas poświęcić.

pg: przyjedz jak juz skończę zjazd itp.

Po przeprowadzeniu porządków na swoich podwórkach czas wziąć się do większego sprzątania. Taki cel przynajmniej wam przyświeca kiedy myślicie o bliskim spotkaniu z wojewodą.

Zgodnie z wcześniejszą zapowiedzią pan Pawlak wybrał się w podróż do Oleśnicy. Z bogatym orszakiem, z małżonką i dziećmi prezentował się wspaniale podróżując przez, bez mała, cały Śląsk.
Sama podróż upłynęła miło, przyjemnie i bez przygód. Wielu panów, których przez których wsie przejeżdżałeś za punkt honoru stawiało sobie ugoszczenie Ciebie. Także w miastach nie mogłeś narzekać na brak gościnności.
Cała rodzina doskonale bawiła się podczas podroży, zwłaszcza dla synów byłą to świetna przygoda a i małżonka chętnie zażyła odmiany od murów miasta.

Oleśnica wita Cię wszystkim co ma najlepszego. Książę Kanter wraz z orszakiem wyjechał Ci sporo napzreciw toteż do przystrojonej Oleśnicy przyjeżdżacie razem. Już podczas tej krótkiej podróży obaj z ulgą stwierdzacie, że wasze małżonki przypadły sobie do gustu.

Sam pobyt w Oleśnicy, jak podejrzewam, zbyt długi nie był. Wszak droga do Wrocławia długa i podczas niej też można sporo umówić. W każdym razie ten czas spędzacie na zabawie (pg. odgrywaliście to dziady beze mnie całkiem dobrze jeszcze nie tak dawno temu)

Ty książę, widząc dzieci Pawlaka zastanawiasz się poważnie nad posiadaniem własnych. Nie chodzi o to, że są niegrzeczne. Skąd! Są po prostu bardzo... żywe. Zwłaszcza ten młodszy, jak mu tam, Tristan. Starszy syn - Sigmarin - w twoim towarzystwie zachowuje się nienagannie, co więcej wyraźnie daje ci do zrozumienia jaki to zaszczyt dla niego przebywać w towarzystwie piastowskiego księcia. Gdyby tylko co drugie zdanie nie przypominał, że już niedługo odbędzie nowicjat w Zakonie Sigmara... Ale nie można powiedzieć, doskonale rokujący młody człowiek.

Sama podróż do Wrocławia zaskakuje was jeszcze jednym faktem. Owszem jakieś plotki były już wcześniej ale błahe, niepotwierdzone. Teraz natomiast - cóż - w każdym razie książę Kanter poza tym, że jest rozpoznawalny z racji urodzenia, to teraz towarzyszy mu sława płynąca z litewskiej wyprawy. Wydaje się wręcz, że podczas tej dalekiej i niebezpiecznej kampanii był wręcz mężem opatrznościowym, dzięki któremu wojska wróciły na Śląsk. Wyrasta zdecydowanie książę Kanter na doskonałego, mimo młodego wieku, dowódcę, świetnego stratega i charyzmatycznego przywódcę.

Kilka dni drogi za Oławą dojeżdżacie do dużego i znanego zajazdu "Pod turem". Wyraźny ruch w obejściu wskazuję, że nie jesteście jedynym orszakiem, który zatrzymał się tu na popas. I rzeczywiście, posłany umyślny wraca z informacją, że w zajeździe stanął nie kto inny ale pan Jan Birbstein.  Jak mówi posłaniec, miesjce w zajeździe pewnie by się znalazło, jeżeli pan Birbstein nie będzie miał obiekcji - wszak był wcześniej i zajął większość sal, w tym największą jadalną.

Pan Jan nie wie jeszcze o waszej obecności. Umyślny sprawdził w czym rzecz i wrócił z informacją i zapytaniem (swoją drogą domyślny sługa nie?)  - czy życzycie sobie zostać na popas tutaj czy jechać dalej do następnej karczmy, która powinna być kilka godzin drogi stąd. (część podróży odbędziecie już po zmroku i na popas staniecie w nocy)

Czekam na waszą decyzje.

Co na to pan Pawlak?

Wysłany przez was posłaniec wraca, o dziwo szybko, z informacją że pan Birbstein zaprasza i oczywiście ustąpi Wam miejsca przy stole. Zresztą można się było tego spodziewać, pan Jan jest jaki jest, ale to w końcu stara szlachta, u której etykieta jest równie ważna jak urodzenie.

Służba szybko kwateruje wasz orszak, a wy wraz z rodzinami udajecie się do zajazdu, nad odrzwiami którego dumnie króluje potężnych rozmiarów poroże królewskiego tura, który niestety jest już rzadkością w lasach Śląska. 
Wnętrze zajazdu potwierdza fakt, że "Pod turem" to jedna z najlepszych karczm na drogach Śląska. Wysoka powała, przestronne wnętrze, czystość i porządek a nade wszytko wszechobecny zapach smakowitych potraw utwierdza was w przekonaniu, że doskonale trafiliście.
Sama historia zajazdu należy do ciekawych. Otóż podczas wojen husyckich na miejscu obecnego zajazdu stał inny, mniejszy i mniej znany. Pech chciał, że zapuścił się w te strony zagon Sierotek wracających akurat z łupienia okolicznych dworów i wsi. Husyci z reguły oszczędzali karczmy, z wiadomych względów, ale mieli paskudny zwyczaj nie płacenie za usługi. Kiedy do karczmy zbliżała się banda rozśpiewanych bożych bojowników a gospodarz zastanawiał się nad ucieczką i pozostawieniem majątku, wydarzył się cud. Z lasu wyskoczyła spłoszona i rozdrażniona przez husytów samica tura. Pech dla Czechów, że całkiem niedawno się ocieliła. Obawiając się o potomstwo potraktowała na wpółpijane Sierotki jak zagrożenie po czym zaszarżowała. Efekt był przerażający. I spektakularny. Bohaterska krowa tura padła pod koniec zażartej bitwy zabierając ze sobą większość przeciwników. Rannych jak można się domyślić wykończył karczmarz z rodziną. A że husyci wracali z bogatym łupem (plotka głosi o jakimś zasobnym opactwie) jego wrodzony zmysł do interesu pozwolił mu rozkręcić interes do dzisiejszych rozmiarów.   

Służba prowadzi was oczywiście do mniejszej, wydzielonej sali gdzie podejmuje się znamienitszych gości. Wewnątrz nie ma zbyt wielu osób, pan Birbstein podróżuje ze sporym orszakiem ale jada w mniejszym towarzystwie.
Oprócz Jana Birbsteina, który mimo wieku wciąż doskonale się prezentuje w sali siedzi znany wam Buko von Krosing, który pełni służbę o Birbsteina i dowodzi jego strażą oraz kilku klientów Birbsteinów z niemieckiej szlachty. Całości dopełnia nieznany wam z imienia mężczyzna mocarnej budowy, ze związanymi w kucyk blond włosami, ewidentnie Nors albo Middenladczyk. Słusznie podejrzewacie, że to ochroniarz Birbsteina.

Pan Jan wstaje na wasz widok i wychodzi za stołu. Z atencją wita wasze drogie małżonki, was samych także, chwilę uwagi poświęca dzieciom Pawlaka. Nie macie okazji często go widywać ale widać po nim, że mimo lat czas obszedł sie z nim łaskawie. Postura nasuwająca na myśl posągi herosów z czasów Sigmara, dumne, ostre spojrzenie błyszczących oczu, szlachetna siwizna w kręconych, gęstych mimo wieku włosach. Z cała pewnością Jan Birbstein nie wygląda na człowieka, którego należy lekceważyć.
On sam wita się z wami sucho acz dość serdecznie i bez zgryźliwości. Zaprasza do stołu, gdyż sam jak mówi, dopiero zaczynał kolację. Wnet robi się miejsce a na stoły wjeżdżają rozmaite potrawy.
Kolacja upływa na miłej konwersacji, ot nic szczególnego, nic ważnego ale czas mija przyjemnie. Po posiłku wasze małżonki wymawiając się zmęczeniem wychodzą aby sprawdzić czy pokoje są gotowe, zabierane się dzieci (Sigmarin nie chce ale topnieje pod surowym spojrzeniem ojca). Izba pustoszeje, bo na znak Birbsteina komnatę opuszczają takę osoby z jego orszaku. Na końcu ochroniarz lustrujący was i sale badawczym, długim spojrzeniem.

Zostajecie sami. Przez moment zapada niezręczna cisza, którą przerywa Jan Birbstein.
- Widzę, że panowie w dalekiej drodze sądząc po orszaku - mówi swoim charakterystycznym niskim głosem nalewając wina - można spytać dokąd? Nie odpowiadajcie, pozwólcie zgadnąć. Nie do mnie raczej, toteż pozostają dwa cele - albo Wielkopolska i Gniezno, albo Wrocław i wojewoda. A że w Koronie niedawno byliście strzelałbym, że do wojewody. Ha! - wypija kielich wina - celnie aby strzeliłem?

Emm zmieszany jestem przez mgnienie oka, doprawdy. Wnet jednak odzyskuję koncept, lekko się uśmiecham - Panie Michale pochwały ze strony tak uznanego stratega i polityka jak Ty są dla mnie niezwykle cenne, ale samym dobrym słowem niewiele można zdziałać. patrzę się chwilkę w przestrzeń, tak jakbym miał powiedzieć: no ale tak w sumie to ja jestem, kurwa, wybitnyChoć, jak konstatuję starczyło bym na pół roku opuścił Śląsk, a wybaczcie, połowie szlachty się w dupach poprzewracało. Dletego też koniecznym jest naprostować pewne kwestie, które ku memu ubolewaniu uległy ostatnio wypaczeniu przegryzam przepijam, rozkładam lekko ręce
Ale jak to traafnie ujął pan Pawlak: moc nas musi stać!