Chętnie wybieram się z Pawlakiem na spacerek, łyk świezego powietrza dobrze zrobi przed wizytą u Hermana..
Właśnie, wiemy coś o nim, spotkałem go w ogóle wcześniej w  życiu, słyszałem o nim jakies opinie jaki jest?
-No Drogi Michale, rzeczywiście nie lada niespodzianka, Awdańce już ostrzyli sobie zęby na regencję - plan Bolesława jakos mi się rysuje, ale umysł mój nie nawykły jest do wielkiej polityki.. Musimy uzgodnić pewne stanowisko na wieczorne spotkanie. Co o tym śądzisz wszystkim?-chwilka pauzyI co Śląsk z tego wynieść może?Dość szczery śmiech

Zgodnie z zaproszeniem wieczorem, przebrani, wykąpani i odświeżeni udajecie się za oczekującym was sługą do komnat księcia Hermana.

Ty, mój drogi Książe Kanterze nie miałeś okazji spotkać Hermana wcześniej. Owszem można powiedzieć, że jest między wami jakieś pokrewieństwo, choć może lepiej nie wyrywaj się z tą opinią pierwszy. Piastowie śląscy to od bardzo dawna odrębne rody i łatwiej w ich drzewie genealogicznym znaleźć Niemców i Czechów niż rdzennych Polan. Tym samym przecinam twoje ewentualne, przyszłe spekulacje co do sukcesji Korony Polskiej
W każdym razie o swoim odległym (bardzo) krewniaku wiesz raptem tyle samo co wszyscy – czyli to co napisałem kilka postów wyżej.

Regent Litwy zajmuje wschodnie skrzydło zamku, choć z pewnością po wyjeździe królowej i królewicza przeprowadzi się do bardziej reprezentacyjnego zachodniego. Widać także, że Książe przywiódł ze sobą otoczenie służące mu wcześniej na Mazowszu. Kilkakrotnie napotykacie szlachtę z herbem mazowieckiej rodziny Lisów, która wydaje się być z Hermanem mocno związana. Urodzeni panowie przyglądają się wam z ciekawością aczkolwiek kłaniają się wam z dużym szacunkiem.

Służący otwiera przed wami podwójne odrzwia komnaty a ze środka bije was po oczach blask rozstawionych świec i zapalonych lamp. W powietrzu rozchodzi się miły zapach upieczonego mięsiwa, a na suto zastawionym stole lśni srebrna stołowa zastawa oraz kilka pękatych gąsiorków i butelek.

Sam gospodarz ubrany w skromny, ciemny wams stoi tuż obok stołu rozkładając ręce w geście powitania. Teraz macie okazję przyjrzeć mu się nieco lepiej niż podczas krótkiej, oficjalnej ceremonii. Herman jest średniego wzrostu, szczupłym mężczyzną. Po swoich przodkach odziedziczył zimne niebieskie oczy i ciemne blond włosy, które nosi przycięte do ramion. Natura poskąpiła mu natomiast silnej, mocarnej budowy Piastów. W porównaniu do swojego kuzyna, króla Bolesława książe wydaje się być wątły, a ciemny strój jeszcze to wrażenie potęguje. Twarz mężczyzny mimo 35 lat pokryta jest widoczna siecią zmarszczek, a on sam wygląda na starszego niż jest w rzeczywistości. Jedyną ozdobą jest złoty łańcuch spoczywący na piersiach z wizerunkiem piastowskiego orła.

Skłaniacie głowy w geście powitania ale Herman wydaję się tego nie zauważać, podchodzi do Kantera i wita się z tobą poufałym, rodzinnym uściskiem ramion
- Serdecznie cię witam książe – mówi potrząsając twoimi dłońmi – zaiste takie czasy, że aż na Litwę trzeba się uda żeby spotkać Piasta.
Etykieta nie pozwala ci na strzelenie gafy nawet po tak niespodziewanym powitaniu, bez problemu odpowiadasz więc na jego powitanie silnym uściskiem dłoni.
Herman tymczasem zwraca się w stronę Michała Pawlaka, mierzy cię przez moment uważnym i poważnym spojrzeniem, a Ty zdajesz sobie sprawę, że ten człowiek, cokolwiek by o nim nie mówić, musi być zręcznym i sprytnym politykiem. Twoje doświadczenie i intuicja, którą sobie wyrobiłeś przez lata lawirowania wśród możnych tego świata podpowiada ci, że nie należy go lekceważyć.
- Pan Michał Pawlak – głos Hermana wyrywa cię z zadumy – rad jestem w końcu poznać osobę, o której do tej pory tyle słyszałem w niejednych kręgach.
- To zaszczyt dla mnie mości książe - skłaniasz w milczeniu głową odpowiadając na jego powitanie.

Herman szeroki gestem zaprasza was do stołu. W jednej chwili pojawia się służba, odsuwając krzesła i nalewając wina. Jakby nie było lekko głodni przyglądacie się potrawom a naprawdę jest z czego wybierać. Na srebrnych misach pysznią się upieczone na złocisty kolor kapłony, centralne miejsce zajmuje pieczona kaczka z jabłkiem oraz aromatyczny comber z dzika. Nie brakuje też ryb – szczupaki, wędzone węgorze, upieczony w całości królewski sum czekają tylko aby je skosztować. Całości dopełniają sosy, świeże pieczywo oraz o dziwo – tradycyjne śląskie kluski oraz charakterystyczny dla waszego regionu żurek. Pawlak natomiast wyczuwa charakterystyczny, znajomy zapach i aż uśmiecha się na widok znajomych mu i dawno nie jedzonych blinów z gęstą śmietaną obok których pyszni się pękata butla zawierająca ani chybi „carówkę” czyli wódkę rusińskich bojarów.
Gospodarz zachęca sam nakładając wam pierwsze porcje na talerze i po chwili pierwsze minuty kolacji upływają wam na próbowaniu poszczególnych dań. Sam początek spotkania zdecydowanie miły, pozwalający się odprężyć, sprawia że skupiacie się na luźnej rozmowie, która dotyczy przede wszystkim przygotowanych potraw.
Ponad godzina mija jak z bicza strzelił gdy zostawiacie po sobie pustą zastawę na stole i na zaproszenie gospodarza przenosicie się do komnaty obok. Tutaj na mniejszym stole królują przede wszystkim trunki, a służący w mig napełniają kielichy.

Rzecz jasna wiecie, że nie możecie popuścić sobie cugli, choć ochota po kolacji jest. Sam Herman jednak nie chce was stawiać w trudnej sytuacji, w której musielibyście odmówić słudze napełnienia kielicha, toteż alkohol dawkowany jest w oszczędnych acz wystarczających proporcjach.

Jak już mówiłem kolacje zeszła wam na uprzejmej ale z pewnością nie sztucznej rozmowie. Teraz natomiast książe chciałby przejść do poważniejszych spraw.

- Rozmawiałem z palatynem Awdańcem na temat tej całej litewskiej kampanii – uśmiecha się krzywo jakby zamiast wina miał w kielichu ocet – nie jestem może takim autorytetem jak palatyn – uśmiecha się pod nosem -  i nie mam tez twojego doświadczenia panie Pawlak  - tutaj poważnie kiwa głową w twoją stronę – ale mam wrażenie, że całość została zorganizowana w sposób chaotyczny i cóż… niezdarny. Weźmy chociaż fakt, że nie zapewniono wam zaufanych przewodników. Fatalne, jak wy to wojskowi mówicie, rozpoznanie. Doszły mnie słuchy, że poróżniliście się moi drodzy z palatynem. Jeżeli to nie tajemnica, to mogę wiedzieć o co? Chyba nie o fakt, że spóźniliście się pod Grodno, skoro Awdaniec i tak sam je zdobył?

Patrzy na was wyczekiwaniem sam nalewając sobie wina. Jak dopiero teraz zauważyliście słudzy opuścili już komnatę zamykając za sobą drzwi.


(Poza grą: Herman może oczywiście nie wiedzieć o kwestii 100.000 zł które mieliście dostać. Podkreślam: może, gdyż w rzeczywistości nie wiecie jak daleko sięga jego wiedza. Decyzja ile i co mu powiecie zależy od was, oczywiście uzależnię od tego dalszy tok rozmowy   )

Herman z powagą kiwa głową
- Nie obraźcie sie panie Pawlaku, naprawdę teraz od serca wam to mówię - spojrzenie księcia poważnieje - ale w naszym kraju wciąż jesteście nowi a my, stare rody naprawdę niechętnie widzimy, jeszcze raz wybaczcie ale wydaje mi się że wolicie proste słowa - parweniuszy.
Herman aby podkreślić, że nie chciał Cie obrazić stuka sie z Tobą kielichem.
- Musisz jednak zrozumieć, że Rusinów traktujemy zgoła inaczej niż rodowitych Polaków. - Herman wychyla kieliszek horyłki krzywiąc się z lekka - a Rusini muszą zrozumieć, że u nas, w tak zwanej Koronie, niektóre sprawy są bardziej skomplikowanej niż na Rusi.
Odwraca się do księcia Kantera
- A wy, mości książe - uzupełnia winem twój kielich - zadowolenie jesteście z wyprawy? Wszak samo wasze urodzenie predestynuje Was do tego aby rezydować we Wrocławiu jako wojewoda czy też, jak wy to mówicie,  Landhauptman śląski. 

Na twarzy Hermana pojawia się uśmiech, nalewa wam i sobie po jeszcze jednej kolejce.
- Za przyszłość Śląska, starych i nowych rodów - podnosi kielich w górę - a wszystko to ku wspólnemu dobru.

Stukacie sie kielichami nad stołem.

- Adam Ciołek to faktycznie zaufany króla - kontynuuje Hermna - nic dziwnego, wojewoda to jego oczy, uszy, a często i ręka. Na miejscu Bolesława też wybrałbym osobę, której mogę ufać - skłania głowę w kierunku księcia Kantera.

Milknie na moment dając wam chyba czas na przetrawienie jego wypowiedzi.

Wracając do wyprawy - nalewa sobie troche trunku - wiem, że nazwijmy to nagrodą dla was, mają być nadania na Litwie. Cóż, mój kochany kuzyn król w osobie palatyna zapoznał mnie z tym detalem. Łacznie ze wskazaniem na mapie o jakie ziemie chodzi. Przed całą zawieruchą było tam cos około 20 wsi, teraz cóż zostało z 10 a i ludność ucierpiała. Tereny niezgorsze bo położone zaraz przy granicy z Koroną ale nie ma co liczyć na handel bo ten odbywa się raptem dwoma traktami na inych terenach.  Ale za to bezpieczeństwo od Rusi zapewnione. Nie będe owijał w bawełnę panowie, na początku te wsie dochodu za bardzo nie będą przynościć, muszą się odbudować po wojnie, ludność musi popowracać, ciezko powiedzieć ile to potrwa. Ludność tutaj na wpół dzika jeszcze i pogańska. Musicie jedynie znaleźc jakiegoś administratora i od razu powiem - zostawić mu do dyspozcyji jakieś oddział, najlepiej jazdy do dyspozycji. A najlepiej dwa a moze i trzy.  Możecie tez panowie te wsie sprzedać. Ale tutaj - uśmiecha się - tylko ja jako kupiec wchodzę w gre. I wolałbym aby nie nadawać tej sprawie zbytniego rozgłosu. Zastanówcie się panowie, ja mogę spokojnie poczekać na waszą decyzję.


PG: ludność wsi określę rzutem k50 + 60 są więc szanse na to że będa one już dochodowe ale może też tak być że będzie trzeba dłużej czekać, aż ludności przybędzie. Wsi jest po 5 na głowę, na ziemiach można zasadzić jeszcze kolejne 5, po niższej cenie bo zostały jakieś ruiny etc. Dwa oddziały jazdy to minimum jakie musicie zostawić na tych teranach. Po wojnie włóczą się bany maruderów, zbiegłych chłopów itp. Także administrator to musi być ktoś sprawdzony inaczej was najzwyczaniej w świecie okradnie. Nad ceną możecie się zastanowić i dać odpowiedź Hermanowi.

Drogi Książę, rownież sądzę, ze wsie te przysparzałyby większego pozytku, bedąc częscią twojej domeny. Mógłbym je odstąpić za pewną gratyfikacją, czy zatem jego Ksiazeca Mosc jest zainteresowany?

Również się usmiecham, nawet lekko śmieję - Rozkładam ręce - Jakże mogłbym być niezadowolony, sama ta rozmowa o pieniądzach jest dla mnie prawie że krępująca, wszak w imię rodzinnej solidarnosci mogłbym odstąpić Ci te ziemie, ale sam drogi Ksiąze rozumiesz, czasy ciężkie..  Poza tym, darowanie mi dostatniego i ludnego Vygriei nie uważałem za, broń Sigmarze, pomyłkę jego ksiązęcej mości. Jesli tak nie jest, dodatkowe 10 tysięcy powinno jasno określić status prawny tych pięknych włości

(pg nie moge mu przepuścic jedynego farta jaki mi sie przydarzył w MiPie. Sadze ze to uczciwa nadwyzka za dodatkowy 1000 dochodu. Jesli sie zgodzi to mozemy zakończyc scenę)

Ostatnio edytowany przez Henryk Kanter (24-04-2008 23:12:38)

W ciągu następnych kilkunastu dni bawiliście jeszcze w Wilnie ale nie wydarzyło się raczej nic wartego uwagi. Wasza wizyta u księcia Hermana z pewnością została zauważona i odnotowana przez kogo trzeba ale nikt wam, rzecz jasna, nie robił wyrzutów z tego powodu.
Palatyn Awdaniec dośc szybko opuścił Wilno - jak wieśc niesie rozejrzeć się po nadaniach dla swojej rodziny, wraz z nim pociągneła większośc jego armii. Częśc pod dowódcem młodego Wojciech wyruszyła do Polski.
Królowa wraz z synem także wybrali się w droge powrotną, widac było że Dobrosława nie chce dłużej pozostawac w mieście, które kiedyś było jej domem rodzinnym. Sam królewicz jest zaś na razie za młody aby coś można było o nim powiedzieć.
Wilno opustoszało. Bojarzy wraz z nowymi gwarancjami i zapewnieniami Hermana o respektowaniu ich praw wrócili na swoje ziemię. Częśc pozostała - tych Herman wybrał jako swoich doradców. Z Polaków w Wilnie pozostali jedynie zausznicy Hermana z rodziny Lisów, kanclerz Stanisław Jastrząb (wybrany na to stanowisko przez króla) oraz służba i trochę wojska.

W drogę powrotną udaliście się i wy - wasza armia wolnym tempem przemaszerowała przez spokojny kraj aby wkroczyć w granicę Mazowsza. Złożóna z najemników armia jest na szczęście zdyscyplinowana - po drodze nie wydarzyło się więc nic wartego uwagi.
Z uwagi na pośpiech nie mitrężyliście czasu - owszem zdarzało się wam gościć w szlacheckich dworach na zaproszenia gospodarzy, nigdzie jednak nie zatrzymnaliście się na długo.

Podróż przez praktycznie całą Koronę trwała ponad 1,5 miesiąca i kiedy wkroczyliście w tereny Śląska od strony Małopolski na ziemie wrocławskie był 30 wrzesień 1434 roku.

Rozgrywkę litewską uważam za zakończoną - wątek zamykam.